Þá byrjar það aftur.

Eftir langt hlé hef ég ákveðið að reyna að blogga aftur.

Nokkuð hefur breyst síðan ég ritaði síðustu færslu hér inn,
ég ákvað að reyna fyrir mér í Noregi og þarafleiðandi mun ég einnig nota bloggið til að lýsa lífinu þaðan.

En mér datt í hug að byrja þetta aftur með að demba inn ljóði sem ég samdi fyrir rúmlega ári síðan og var að grafa upp.
Ég vona að ykkur líki lesningin.

-----------------------------------------------------------------------------
Lost at heart:

Lost in a citysquare where noone knows your shame,
hiding in a large crowd of faces with no name.
You throw your hands up to the sky and hope someone will see,
someone that will grab your arm and guide you where to be.

Sitting on a lonely bench and looking to the stars,
people come and talk to you but noone sees your scars.
You look towards the city lights and think where can she be,
tears start streaming down your cheek those tears noone will see.

Close to giving up your dreams you stand up from your seat,
lying to yourself that there is noone that you need.
But suddenly you realize that things are not the same,
you turn arround and there she stands prepared to take your name.